COCO: Gökten Gelen Vaşak

Zamanın kırık dökük merdivenlerinden,

Arnavutköy’ün çatılarından,

adımlarını mühür gibi basarak

girdi ruhuma;

Ansızın, vakitsiz, kaçınılmaz...

Sürgünü benim gibi boynunda değil,

rüzgârın içinde taşıdı.

Ormanda kaybolmadı, kendini buldu.

Sincaplar ona sırlarını fısıldadı,

ağaçlar eğildi kulaklarına,

bütün ruhlar onu tanıdı.

Bir şehrin hüznünden,

Ulu ormanın çağrısına...

İstanbul’u bu sefer birlikte terk ettik,

şoför Akif direksiyonda.

Ben pusulamı güneşe çevirmiş,

yeni bir gerçeğin eşiğinde,

bir hayvanın insanı evcilleştirmesine tanık.

O, dünyanın en güzel kedisi,

vaşak yüzlü bir kehanet.

yastığımdaki ağırlığı varoluşumun denge noktası.

Sevgiyle dokunan bir zaman,

karşılıksız bir şefkatin kanıtı.

O bana verilmeyen sevgiyi taşır,

bu dünyanın ödeyemediği borcu..

Bir kedinin içinde,

bütün evrenin bana armağanları.

Coco, sen benim kaosumun düzeni,

hasretimin hediyesi,

kendi evinin efendisi…