Dikenli Taç

Dolunay gölgelendi,

mevsim suskunlaştı.

Yaz, ardında yarım kalmış sözler bırakarak çekiliyor…

Aşık, yolunu bilmeyen bir göçmen —

mevsimden mevsime savruluyor hâlâ.

Ardı sıra sürükleniyor,

günler hızla eksiliyor;

takvim, cellat gibi sayfalarını koparıyor,

ve ben hep gecikiyorum.

Kapımda bankalar,

ciğerimde tütünün hırıltısı,

içimde hesap soran bir kader:

Akıp gidiyor önümden dünya,

Azmağın suları gibi;

tutunacak taş yok,

durduracak el yok.

Başımda dikenli taç

yürümeye devam ediyorum:

Kanayan alnımda

varoluşun tek hakikati…