Gölgede Büyüyen Omurga

Dışarıda deli yağmur.

Başladı ovanın musonları;

bazen günlerce dinmeyen bir gökyüzü inadı…

Ev karanlık.

Işıkları hep açık bırakıyorum,

güneşi unutmamak için.

Yabana göçeli oldu sana iki yıl;

İçimde tuhaf bir ferahlık.

Kafamın içi bir çorba,

fikirler birbirini itip kakıyor.

Bu kış bakalım şiirler nasıl?

Belki delirtecek kadar yoğun,

Belki de kırıp geçecek kadar berrak…

Her iki ihtimal de aynı kapıya çıkıyor:

kendine dönüşün keskin eşiği.

Yalnızlık artık bir boşluk değil;

kendi kendine çoğalan bir gezegen.

Tek başına uyumanın o asil, ağır,

duvara çarpmayan sessizliği…

Hiçbir nefese değişmem.

İçimde yavaş yavaş kurulan bir koloni:

kendi yankısından beslenen bir varoluş.

Ve bütün bu sessizlik,

bütün bu yağmur,

bütün bu iç uğultu

beni hikâyenin en eski kapısına geri çağırıyor.

Naber İstanbul,

sen ki insanın zihnini, gururunu, kokusunu

aynı dar sokakta birbirine çarpan

o kadim labirent.

Bende bıraktığın gölge artık bir şehir değil;

zamana verdiğim sınavın solgun kalıntısı.

Zamanın garip bir adaleti varmış:

Önce beni parçalara ayırdı,

sonra o parçaların çığlığını

tek bir bilince çevirdi.

Sanki içimde görünmez bir nota

uzun uzun tutuldu…

Geçenlerde fark ettim:

İnsan, kendi kendine söylenmiş en eski yalandır

ve o yalanı çıplak elleriyle parçalamadıkça

hiçbir yer açılmaz,

özgürlük sadece bir söylenti olarak kalır.

Artık ne çulsuz, ne de aşçı parçasıyım.

Birinin ağzından düşen o ucuz iki kelimenin

bende bıraktığı yarık

şimdi kendime açtığım yepyeni bir kapıya dönüştü.

Tanımı hiçbir dile sığmayan bir gerçekliğe

sessizce, inatla sızıyorum:

gölgede büyüyen ama gölgeye boyun eğmeyen,

biçimi olmayan bir iç-ışık,

henüz adını koyamadığım bir omurga.

Penceremde gürültü yok;

içimde insan sesi değmemiş

eski bir bahçenin kuşları

yorgun bir sabahın göğsünü yırtar gibi ötüyor...