Göğe Yazılmış Bir Hatıra

Sana bu satırları,

zamanın ardına saklanmış bir mektup gibi bırakıyorum.

Belki okurken, hangi yılın eşiğinde olduğunu hatırlamayacaksın;

çünkü yıllar artık defter yaprakları değil,

senin yüzüne işlenmiş çizgilerden ibaret olacak.

Bir zamanlar, gökyüzünü kanatlarıyla ölçmek isteyen

genç bir adamdın.

Kuşları dinleyerek başladın hayata,

ve sonra her kuşun, her gölgenin,

bir başka kapıyı açtığını öğrendin.

Açılan kapılardan geçtikçe hayat büyüttü seni,

ve sen her kapıda biraz daha yalnız,

biraz daha insan…

Biliyorum, sen her zaman aşkın peşinden yürüdün.

Ama aşk, sana yalnızca sevmeyi öğretmedi,

Her seferinde yeniden başlamayı…

Her defasında daha çıplak,

her defasında daha gerçek.

Şimdi,

25 yıl sonra,

belki saçların bembeyaz,

belki gözlerinde daha çok gece var.

Ama şunu bil:

sen yürümeyi seçtiğin yolun kendisisin.

Bir gün ardına baktığında,

“Ben kimdim?” diye sorma.

Onun yerine,

“Ben hangi gökyüzünü taşımayı seçtim?” de.

Çünkü senin hikâyen,

sana ait olan o gökyüzünün şiiridir.

Ve unutma,

her kuş hâlâ sana fısıldayacak,

her dal, her taş, her yaprak

senin yolunu tanıyacak.

Hayat, senden ne alırsa alsın,

sen daima kendi sesini,

kendi nefesini,

kendi göğünü taşıyacaksın.

Deniz,

bu mektubu sana bırakan senin eski halin.

Ama onu okuyan,

Belki de sonunda kendine varmış olan bir sen...