Kendini Yiyen Zaman

Saatim var, zamanım yok.

Saniyeler listelere sığmıyor,

Karbonhidrat ve varoluş arasında

kışa sıkışmış bir post-modern patatesim.

Midem, büyüyen bir gezegen,

yörüngemden hareketsizce sapıyorum.

İstemek ile yapmak arasındaki kara delik

beni yutuyor, ama pek şikayetçi değilim.

Kaşık elimde, iradem mutfakta mahsur.

Uykular mı?

Derin, dipsiz bir boşluk, 

zamanın çözüldüğü bir çukur.

Rüyalar kara film tadında,

Bilinçaltımın el yazısıyla yazılmış

replikleri unutmuş bir başrol.

Geçmişten çağrılmış figüranlar,

Senaryo kötü, soundtrack fena değil.

Dünya değişiyor, ben dönüşemiyor.

Hızına yetişmek mi?

Daha sabah kahvemi içemedim.