Küllerden

Kışın alaycı maskesi geziniyor sokaklarda,

bir ihtimal, son kez mi diye sorarak

yüzüme çarpan soğuk geceler.

Güneş, ellerimi bırakma.

Biliyorum, karanlık bitti diyemem,

Amatem’in sesi hâlâ camın kenarında,

düşler kadar yorgun ve ağır.

Toprak uyanıyor,

sert bir kabuğun altından.

Kırılıp düşen hayallerin enkazında,

çiçekler inatla yeşeriyor.

Her sabah pahalı kahvemle,

kaderimi içiyorum yudum yudum.

Tat aynı: yanık umut, soğumuş ihtimaller.

Hadi Mart, bana da bir bahar uydur.

Ölüler kadar suskun,

çimenler kadar sabırsızım.

Ovanın kuşları,

uyandırın denizi,

soğuk göğsümü parçalayarak

sabahın alnına çarpa çarpa

geliyorum...