Mektep-i Hiç

Bir okul var, kapısı yok.

İçine giren kaybolur, çıkan eksilir.

Sırası gölge, tahtası rüzgâr.

Mürekkebi kandır, harfleri suskun.

Sınav kâğıtları boş,

cevapları göğe saklanmış.

Geceyi sererdim avuçlarına,

uçurumlar üşümesin diye.

Bir rüzgâr esti, heceler paramparça.

Kim sustuysa o gün, biz dağıldık.

– ses bitti, yankısında boğuluyorum,

kapıyı açsana!

Uyku yasaklandığından beri,

gözlerim açık, unutulmuş bir rüya.

Nefesim, yankısı çığlık,

enkazında kayıp bir şehir gibi.

Her şeyin gözü kör değil, uykusuz.

Yakılacak öyle çok kelime var ki bu dilde,

yine sen unut, yine ben hatırlayayım.

Bir avuç suskunluk, bir avuç fısıltı,

savursun, silsin eski dillerin ağırlığını.

Ve ben derim ki: "Aşk varmış

o yanan gölgenin kanadında."

Bir gün fark edersen:

Bu dünya bir rüya,

ve uyananlar çoktan mezun.