Neresi yurdum?

Güneş belki de.

Karınca yuvası kadar derin

bir sabah sessizliği.

Elleriyle bahçe kuran herkes bilir:

toprak, insanın içini de eşeler.

Kökler —

sadece bitkilerin değil,

benliğimin de yerlisidir artık.

Her kürek darbesiyle

gizli bir kapı açılıyor

ne yöne gittiğini bilmediğim bir cennete.

Ben iyi oldum bugün,

karıncaların ayak izini bozmadan yürüdüm,

Gölgemin üstüne bastığımda

özür diledim.

Yatağım hazır —

çocukluğumdan kalma bir serinlikte.

Uyku, tut ellerimi.

Sabaha kadar sakla beni.

Rüyalarıma kuşlar konsun,

gördüğüm her şey

yeniden doğmuş gibi olsun.

Yarın bir fesleğen kokusuyla

yeniden sorayım kendime:

“Neresi yurdum?”

Belki de — hâlâ,

güneştir.