Ritüel

Güneş mi doğdu,

yoksa ben mi çektim gölgeyi gözümden

de o vakit mi dokundu ışık —

gecikmiş bir hakikat gibi?

Kara kış biter mi hiç —

eğer içten yanmalı bir bedende

mevsimsiz üşüyorsa insan?

Bir gömlek giydim — adı “tek”,

omzuma konan, ötmeyen bir kuş.

Sessizdi, ama hep orada:

Üzerimde değil, içimde tünemiş.

Düştüm ama tutundum.

Sıyrıldım mı,

bağım olan her şeyden?

Dua gibi alkolsüz günler —

birer susuz yudum,

içmeyerek içilen.

Sordum kendime:

Ey tenhalarda yankılanan ben,

tek başınalık —

seçilmiş bir inziva mıydı,

yoksa unutulmuş bir tapınak mı

yüreğimin ortasında?

Korkularımla uyumayı öğrendim —

geceleri nöbet tutan

görünmez misafirler gibi.

Adlarını hâlâ bilmiyorum,

ama artık seslerinden tanıyorum hepsini.

Ve bir gün,

okuyacaklar bu şiirleri —

kendine sessizlikte rastlayanlar,

kuyunun dibinde

ışığa göz kırpanlar.

Hatırlayacaklar:

hiçbir şey olmadan da

var olmanın kutsal hafifliğini.