Sonu Yazılmamış Perdesiz Oyun

Denizden esen rüzgarla

savuruyor beni hayat,

dalgalı bir boşlukta sallanıyorum,

kökleri toprağa değmeyen

taze fidanlar gibi,

suya hasret,

bekliyorum, bekliyorum…

Her sabah, düşlere sarınıp

yeniden doğuyorum.

Her akşam, aynı düşlerden

soyulmuş, çıplak ve yorgun,

bir yastığın soğuk tarafına

teslim oluyorum.

Acaba herkes böyle mi tükeniyor?

Hepimiz sahiden bu büyük sahnede

rol yapıp ağlayan palyaçolar mıyız?

Görünmez iplerle sahneye asılı,

her kahkahada biraz daha çürüyen,

sahte gözyaşlarımızı cilalayarak

sonsuz bir alkışa mahkum edilen?

Bu nasıl bir oyun?

Ne bir sahne arkası var, ne bir final perdesi,

sadece tekrar eden sahneler:

Fazla mesai, yarım kalmış hayat.

Kıdem tazminatı yok.

Başlangıçtan beri hep eksik, 

sanki hep borçluyuz….