Spektrum

Unutmak —

bir gölgenin beline dolanmak değildir sadece;

ışığın dilinden düşmektir,

bir sözcüğü sanki hiç var olmamış gibi

karanlığa gömmektir.

Ben seni oraya,

ışığın doğmadığı yere bıraktım.

Bir yıl: zaman değil artık,

paslı bir saat kadranı,

sonsuzluğa tutunamayan bir yelkovan.

Teslim oldum güneşe.

Param var biraz —

hayat şu an

çok katlı, çok kremalı bir unutuş pastası.

İçine her bıçak girdiğinde

sessizlik sızıyor tabaklara:

bir tür şekerlenmiş yalnızlık.

Allah kolaylık versin —

hem bana, hem

mutfakta sıralanmış susturulmuş tanrılara.

Köy halkı aynı efsanede tutsak —

dedikodudan yapılma mantralarla

ışığa doğru,

Zihinleri açık,

ama beyinler küf tutmuş.

Elleri dua ediyor,

ama tırnaklarında dünyanın kiri...

Yeteneklerim var,

ölçülemez bir tartıda:

Newton’un terazisi bile şaşar bana.

Çünkü ben,

alışveriş sepetlerine sığmayan bir rüzgârım —

kur dalgasına çevrilemeyen

bir kıpırtı belki.

Yalnızlığa fazla güzelim belki.

Aynı yanlışı bir daha giymemek için

çırılçıplak yürüyorum içimde —

adımlarım, geçmişin izlerini reddediyor.

Keyfim gıcır, Allah asıl sana kolaylık versin…

Evimde huzur var şimdi.

Sessizlik,

cam kenarında açan bir çiçek gibi.

Bu hafta spora başlıyorum —

belki karın kaslarım belirir,

ama asıl derdim:

içimde kıvrılmış kelimeleri

birer birer eritmek…

Ve sen —

sen artık bir renk değilsin.

Spektrumun dışına düşmüş bir boşluk,

ışığın uğramadığı bir kör nokta.

Seni oraya terk ettim:

ışığın unuttuğu yere.

Yeni bir gökyüzü seçtim kendime:

Görsen nasıl yakıyor maviliğiyle…