Tek Kişilik

Geldi, oturdu içime,

Kimse çağırmadı, ama geldi.

Kapıyı çalmadı, içeri süzüldü.

Önce açılmamış mektupları okudu,

Tarihleri silik, kelimeleri yorgundu.

“Bunları neden saklıyorsun?” dedi.

Cevap vermedim.

Yastık altına saklanmış vedaları çıkardı bir bir,

Eski sevgilerin gölgelerini silkeledi halıdan,

Unutulmuş gülüşlerin kırıntılarını topladı masadan.

Gözlerimin içinde durmadan değişen mevsimleri saydı.

İki kişilik düşleri çarşaflardan söküp attı…

Ve yatağa tek kişilik bir boşluk bıraktı.

Oturduk, konuştuk, sustuk,

Bir kadeh burukluğu bölüştük.

“Sen!” dedi,

“Şimdi burada, tam buradasın.”

Dedim ki,

“Bana kendim yetiyor artık.” (Yutkundum.)

Gülümsedi.

“Öyle olsun.” dedi.

“Zaten en başından beri yalnızdın.”